Reis naar het noorden

Zaterdag

Op tijd opstaan want naar het station achter de tickets voor de nachttrein –alles gelukkig in orde dus in de namiddag nog efkes tijd om met de ouders van Anne het stad te verkennen. Te beginnen met.. een ijsje njammiees! We hebben onlangs heerlijke ijscrème ontdekt in een boulangerie, voor maar 75 eurocent voor een bolleke, kan nie missen he!


Dan nog sandalen gekocht voor broer Yves en de drukke markt Mfoundi in het centrum doorkruist (kwestie van een onmiddellijke cultuurdouche). Erna valiezen klaarmaken want om 17u moeten we in ’t station zijn om onze nachttrein te halen naar het noorden

Normaalgezien vertrekt de trein rond 18u15 maar die deed het nu niet – een uur wachten – twee uur.. via de luidsprekers werd aangekondigd dat de trein vertraging had – du-uh! Nog wachten en wachten, uiteindelijk werd om 23u verteld dat de trein werd afgeschaft: shit! Heel ons boeltje weer inpakken en terug naar het appartement. Gelukkig gaf een vriendelijke meneer ons een lift, want zo ’s nachts met zoveel bagage een taxi nemen is ook niet echt aan te raden. Der waren verschillende rumoeren waarom, maar uiteindelijk bleek het te gaan om een staking van de conducteurs, omdat ze hun overuren niet uitbetaald kregen.

Zondag

Vroeg op, terug naar het station om nieuwe tickets af te wachten (we hadden ze helaas de vorige dag gerembourseerd ipv bij te houden). Tot 12u30 geen nieuws – anne is terug huiswaarts gekeerd. Ik heb mij verder met een boekske voor ’t loket geïnstalleerd. Kging bijna aanzetten om 14u30 (ik was toch – samen met een sympathiek koreaans meisje- de enigste die daar zotezien op tickets aan ’t wachten was) toen er aangekondigd werd dat om 15u nieuws volgde. Pfioee! Toch weer een beetje hoop om toch te kunnen vertrekken – want er zeiden er dat de staking wel een week kon duren. Aangezien de weg naar het noorden superslecht is en het vliegtuig onbetrouwbaar en duur, is de trein onze enigste optie er te geraken..

Hoeraa mijn geduld is toch beloond geweest happy happy! Om 16u30 hebbek onze tickets kunnen terugkopen – er was een lichte kans dat de trein toch nog zou vertrekken die avond, spannend! Weer met de hele hutsekluts naar onze slaapcoupé op de trein verhuisd en fingers crossed: goh heeel blij geweest toen de trein zich zuchtend en krakend in beweging zette

Jongetje die langs de trein ronselt achter lege flessen

– daar gaan we dan toch naar het nooooorden! Gelegen tussen Niger, Tsjaad en Nigeria, een kleinbossig savannegebied met charmante dorpen, prachtig berglandschappen,

die typische traditionele hutjes die je overal tegenkomt en een aangenaam warm droog klimaat, kan nie missen!

Maandag


Rustig dommelend op het ritme van de trein. Wat in een boekje lezen, nu en dan een blik werpen op de voorbijglijdende natuur.. hihi ik denk dat ik stilletjes wat verliefd wordt op afrika! Ten pas en ten onpas stopt de trein, soms voor 5 minuten, soms voor een halfuur.. we zijn uiteindelijk om 14u aangekomen in Ngaoundéré (maar ngoeie 30 uur later dan gepland).

Uitzichten uit de trein

Bustickets hadden we gelukkig al op de trein gekocht, dus toch vlot op de bus geraakt die ons in 8 uur naar l’extreme nord zal brengen, naar Maroua. Echt een vreselijke route, op elkaar gepropt als sardientjes in een blik, ja letterlijk! Maar toch om 23u- gekrakt en gebroken, en vooral met npijnlijk achterste in Maroua gearriveerd. Heerlijk warm douchke in een redelijk sjiek hotel (naar afrikaanse maatstaven)- de kilo’s stof van de rit wegwassen (want stof is er hier in hopen!) en een lekker zacht bedje ingeploft

Dinsdag

7u30 opstaan, nog een toerke gaan lopen in Maroua (Evi zegt dat ik mij nu al een sportvrouw mag noemen, hehe, ik?). Erna Jan ontmoet: hij is priester en is hier in Kameroen al 20 jaar als missionaris aan het werk (ervoor zat hij 10 jaar in Congo), nen echte sympathieke levensgenieter die – heerlijk voor mij- een potje westvloams koste klappen! We zijn met hem meegegaan naar zijn missiepost in Magoumaz waar we een heerlijk maal met de plaatselijke specialiteiten kregen en als toetje een wandeling in een alweder schitterende omgeving.

De familie Vrijens op stap!

Jan is nen bevlogen verteller en hij heeft ons in de komende dagen heel wat uitgelegd over zijn werk hier; de plaatselijke bevolking (‘mafa’s’) met hun problematiek en wat hij voor hen probeert te doen. Echt respect, hij heeft mijn bewondering voor wat hij hier allemaal doet!! Het grootste probleem hier is alweder: de allesverlammende armoede. Armoede, die zorgt voor een gebrek aan zelfvertrouwen (‘alles mislukt toch altijd’), geen doorzettingvermogen, geen organisatie voor gemeenschappelijk belangen (geen leiders en veel onderlinge jaloezie ook), ontwetendheid over wat ze moeten doen met het weinige dat ze wél hebben, de vlucht in alcohol (waarvoor ze bvb. hun oogst op voorhand verkopen ipv. te sparen tot de jaarlijkse ‘hongersnoodperiode’, en waardoor ze soms hun kinderen verwaarlozen).. Kortom, de neerwaartse spiraal den dieperik in.. Jan probeert de mensen te helpen, hij probeert hun waarden en normen bij te brengen, om zo toch dingen in gang te steken. Hij probeert hen weerbaarder te maken, hen te laten inzien dat ze wél dingen kunnen bereiken, ondersteund hen in projecten (praktisch, organisatorisch) en geeft indien nodig een financieel duwtje in de rug. Hij heeft verteld van honderden dingen wat hij hier heeft uitgestoken: een graanschuur helpen opbouwen, de plaatselijke dam herstellen, vergaderingen leiden, de vele praktische problemen aanpakken – teveel om alles te vertellen. En het mooie is, hij helpt vanuit de mensen zelf, staat tussen hen in.. hij hoopt hier ooit overbodig te worden – maar daar is er zeker nog een hele lange weg voor te gaan

Napraten in de living

Soit, ik kan blijven vertellen, maar aldus denk ik dat ik mijn laatste liefdadigheidscentjes op zijn rekening zal storten. Voor mensen die ook rechtstreeks het goede doel willen ondersteunen zal ik hier met plezier zijn rekeningnummer placeren (fiscaal aftrekbaar!): SOS (= scheut ontwikkelingssamenwerking) nr. 000-0901974-68 met vermelding: projet mafa – jan reynebeau.

Woensdag

Rustig opstaan lekker ontbijt (met veeel brood confituur én choco én yoghourt!) nog wat rondslenteren, en dan vertrek naar de plaatselijke markt in Mokolo. Voor ons niet zoveel verschillend van de markten in Yaoundé. Maar ik hou toch van marktjes dus weer genieten van de gezellige drukte, de groentjes en kruiden en verkoopswaar mooi op straat uitgestald..

Goh, da gaak zekers missen alsek weer in België ben (ondertussen nog maar 4 weken meer!!). Dan doorreis naar Rumsiki. Ah, ik heb nog niets over onze verplaatsingen verteld! Jan heeft nen jeep, en aangezien er niet genoeg plaats in binnen hebben wij ons met plezier opgeofferd de kofferbak in te palmen; aldus hebben we het zonneke op ons bolleke, een heerlijk briesje, een driesterren uitzicht over de omgeving, eten en drinken binnen handbereik, heel veel kussens voor onder ons poezelig gatteke en lekker veel plaats om onze benen te zwieren waar we willen yihaaa


Alzo dus op weg naar Rumsiki- het landschap verandert van savanne naar kale heuvels waar vulkanische pieken zomaar uit opsteken, het zorgt voor alweder heeele mooie foto's:

Even op een plateau van het uitzicht genieten en dan naar het hotel gaan inchecken. Jozef Vandi, onze gids van dienst heeft ons voor de resterende uurtjes voor het donker nog rondgeleid in het dorpje: langs de arbre de palabre (‘de kletsboom’) voor de vrouwen en de mannen:


geproefd van het traditionele drankske,

langs de pottenbakkers, een traditioneel ingericht huis bezocht

Hunne 'grénier' ofte zolder voor de gierst

Ondertussen nog wat helpen met het huiswerk, hoofdrekenen!

en als afsluiter: naar de beroemde ‘tovenaar met de krab’! Hij voorspelt de toekomst door middel van een krab die in een pot in het zand geplaatste stokjes door elkaar gooit, ’t is een oud gebruik bij de Kapsiki (de bevolking hier). Jaja, ook ik heb nvraagske gesteld, en bij deze zal ik het al verklappen.. roffelroffelroffel.... kga 3 kinneke krijgen, 2 jongens en 1 meisje Hoeraaa hoeraaa!! Keb bram al direct van ons toekomstig geluk op de hoogte gesteld, kziet helemaal zitten :D

Daar komt het antwoord....Spannend!

Op de vraag van Anne (wanneer ze eindlijk haar ventje zal tegenkomen) antwoordde hij diplomatisch ‘dat het van haar afhankelijk was, dat híj er al klaar voor is en wachtende op haar, en ook dat ze samen veel gaan reizen’ Hihi leuuukk!! ’t Is allemaal op video opgenomen (de papa heeft een filmcamera bij) dus kzal later zijn profetie nog eens kunnen herbekijken

Op 't einde wordt ge ook nog met nen goeie klodder speeksel gezegend!

Donderdag

Vroeg op (’t is ondertussen al een gewoonte ze) want er staat een heuse wandeling op het programma door de heuvels rond Rumsiki met de gids. Onderweg samen met de vrouwen maïs gedorst,

gezien hoe een man een beeldje sculpteerde (met op een halve meter heel zijn winkel uitgestald natuurlijk). De grens naar Nigeria overgestoken (spijtig snurski, keb geen stempels gekregen :s) en daar nog een hutje bezocht.

Dan een stevige wandeling bergop, nog een tisserant bezocht (stofkesmaker) en naar het hotel. Terug vanachter in den jeep want we zijn er weer vandoor. Twee uren terug naar Mokolo gereden en dan nog 3 kwartier hotsebotsen op een suuuperslechte weg naar Koza. Brochettekes gekregen van een vriendin van Jan, samen met nen heerlijken D’jinno (de plaatselijke frisdrank) lekker afkoelen en uitrusten van de tocht.

Hihi, het plaatselijk toilet! Keb heeel goed moeten mikken om in 't gatje te pissen!

Erna op bezoek bij een andere kennis van Jan waarginds we nog enkele kalebassen van de traditionele drank aangeboden kregen ‘le bilbil’ ofzo: niet te veel drinken of kvoelet al in mijn hoofd!

Niemand ontsnapt eraan, iedereen drinkt het waterig-azijnig wit drankje, op uw gezondheid!

Daarna op weg naar Nguecewe, waar er een Tieltse zuster woont, Zr. Lea, waar we de nacht mogen doorbrengen. Zo’n sympathieke enthousiaste madam, een hartelijk welkom was het: Bonjour! Bienvenue! Bonne arrivée!

Ook zij zet haar in voor de lokale bevolking. Het is alzeker niet altijd gemakkelijk om iets gedaan te krijgen. De corruptie is hier alomtegenwoordig (in europa is er evengoed corruptie, maar ’t is gelukkig niet zo geinstitutionaliseerd zoals hier) De bevolking moet ook altijd een klein deeltje bijdragen bij projecten, wat hun helemaal niet makkelijk afgaat (niet persé door armoede, maar door de inzameling niet voor elkaar te krijgen. De bedragen die ze vragen zijn gering) - Men heeft het ondertussen afgeleerd van iets volledig gratis tot stand te brengen, want dan hebben de mensen er niet genoeg respect voor, of wordt het gewoon niet verder onderhouden. Wat ze allemaal onder de vleugels heeft: onder andere het lokaal katholiek schooltje in gang houden, leerkrachten vormingslessen geven, mensen met problemen ondersteunen, projecten opzetten in samenspraak met de bevolking, ook financiële ondersteuning geven indien nodig, nu probeert ze bijvoorbeeld een plaatselijk gezondheidscentrum uit de grond te stampen.. Hierbijde zallek ook haar rekeningnummer meegeven (mijn inziens altijd leuk om te weten waar je geld precies naartoe gaat!): 000-0068080-83 Religieuzen H. Familie. Vermelding: Lea cameroun

Vrijdag

Pfioe, t’is hier nen serieuzen epistel aan ’t worden! Nog een rustig ontbijt, nog wat kletsen. Samen met Zr. Lea het plaatselijk schooltje bezocht hihi we waren een echte attractie voor alle kindjes op de speelplaats. Vanals ik mijn fototoestel bovenhaalde begonnen ze allemaal voor de lens tesamen te drummen om ook op de foto te staan:

Maar ’t zag er zeker goed georganiseerd uit, deftige lokalen, alle kindjes hadden een schriftje om te noteren. Aanwezigheden worden goed bijgehouden..


Na het bezoek aan het schooltje afscheid genomen van Lea en vertrek in den achterbak voor een bezoek aan het bergdorpje Oudjilla. Alweder een hotsebotse weg ernaartoe, alweder goedgemaakt met schitterende uitzichten..


Onderweg nog wat ballonskes opgeblazen om uit te delen aan de zwaaiende kindjes onderweg , wat een succes dat we hadden, heerlijk om ze derachter te zien hollen om als eerste het te pakken te krijgen!

Naar Oudjilla: eerst 5 of 6 km vlakte en dan begint een klim door een decor aan rotsblokken (naast én op de weg). Opvallend de ronde hutten met spitse puntdaken in groepjes tussen de rotsen, hier kom je die echt overal tegen!

De kinderen kwamen ons in het dorpje alweder tegemoet ‘cadeau, cadeau!’ ( we zijn hier duidelijk niet de eerste toeristen) We bezochten in deze chefferie (40 vrouwen bij dezelfste chef, da moet wat zijn!) de saré (kraal) van de chef, met de vrouwenhutten, gierstzolders,

de heilige stier (die drie jaar in een donker hutje wordt vetgemest om vervolgens te worden vrijgelaten in daglicht en tijdens het grote oogstfeest wordt geslacht), de gebedsruimte met grote kruiken gerstebier, het graf van de vader van de huidige chef – hier leeft duidelijk nog een rijke en levende traditie. Na nog een halfuurtje genieten van het panorama van de wijde omgeving volgt de gekkenbaan naar beneden – het ging gelukkig net ietske vlotter. Terug ingecheckt in Maroua in hetzelfde hotel (warm water om te douchen, heerlijk!!). Helaas afscheid genomen van Jan, want die gaat terug naar Magoumaz.

Zaterdag


Dagje Safari!! Cooool, ge leest het altijd in de boekskes maar nu gaan we ’t zelf eens doen. Helaas zonder safarihoedjes of safarikleren, maar we zijn toch helemaal in de stemming! ’s Morgens vroeg op weg naar het Waza-park, ongeveer 170 000 ha groot. Aan de ingang betaald voor de ingang en cameratoestellen, een gids opgepikt die in de schaduw op bezoekers wacht (hij vat post op het dak van onze jeep).

En dan: op weg!

Wij uit het raam turen om diertjes te zoeken Leukleuk! Omdat het regenseizoen nog maar net is afgelopen zijn er vele dieren nog erg teruggetrokken in het park, maar toch hebben we er heel wat gezien: apen, een chameleon (hihi op de weg), vele verschillende vogels, een eekhoorn, wandelende takken op de voorruit, struisvogels, antilopen, antilopen en antilopen en ook hier en daar: giraffen!


Jippie, echt sjiek om die dieren in het wild te zien! Leeuwen en olifanten zijn er ook, maar die hebben we helaas niet in ’t vizier gekregen. In 't midden van 't park een lunchke genoten (aja, stokbroden natuurlijk!, die franse kolonisatie he)


Erna terugrit door het woeste landschap, efkes uitrusten in ’t hotel en dan hadden we nog nét genoeg energie om de souvenirsmarktjes te gaan afstropen, gelukkig zeg!

Zondag

Terugreis helaas helaas. 5u15 opstaan, naar de bus. Deze keer een comfortabele rit terug naar Ngaoundéré (in een grote touringbus). Lekker gaan eten in de coffee shop: alsje mij nie geloofd kijk maar naar de foto!- t’is een aanrader van Jan.

Dan de trein op. Boemel boemel boemel, ah heerlijk op ’t gemakske, wat weg en weer schudden, een lekker Afrikaans traag ritme, nu en dan stoppen, tijd om wat bananen kopen van de lokale bevolking, wat lezen tot ge in slaap sukkelt, weer wakker en weer wat lezen tot ge weer in slaap sukkelt.. Wat moet nen mens meer hebben..

Foto's van onderweg

In het noorden vaak kuddes vee gezien (in 't zuiden kom je dat precies niet tegen)

Moslim aan het bidden. Onze bus in doorreis en terugreis stopte ook als het tijd was om te bidden: alle venten de bus uit, ergens met een kommeke water hoofd handen voeten enzo wassen, tapijtje op de grond, allahallah, terug de bus in en weer op weg!

Jaja, ze kunnen hier wat versleuren zullu!

Katoenplantages

Jaja, Kameroen is zo schoon! maar da hebbek ondertussen al genoeg gezegd zekers :)