Stage Pediatrie

Mijn meest interessante stage ooit! De meest intense, verrijkende maar helaas ook de meest confronterende stage. Ik heb veel meegemaakt, veel moeten verwerken, en vooral heel veel bijgeleerd. Het waren 3 weken waar ik nog vaak aan terug zal denken.

Nog in onwetendheid.. straks is hij zijn edel velleke kwijt!

Maar begin bij het begin: een dag uit de stage pediatrie. Opstaan om 5u45 (als we gaan lopen ’s morgens) of 6u40 (als we eens mogen uitslapenJ) lekker ontbijtje. Een taxi proberen te pakken krijgen (niet elke dag even vlot): je roept je bestemming naar de voorbijrijdende taxi’s en hoopt dat ze stoppen om je mee te nemen. Er mogen drie mensen achterin en twee op de stoel naast de chauffeur. Met een beetje malchance is er dus enkel nog plaats naast een dikke vent op de voorzetel waar ge u nog es naast moogt proppen. Maar we zijn er altijd vlotjes geraakt – ’t is gelukkig niet ver, de taxi kost dan ook maar 100 CFA (15 eurocent).

Zicht op de wandelgangen (heel in de verte zie je de wachtplaats voor dienst Urgenties)

Maandag, dinsdag en woensdag is er dan in ’t ziekenhuis om 7u30 de ‘sovjet’. Dit is een vergadering voor alle studenten die in het ziekenhuis stage volgen. Er wordt iedere dag een patiënt uit de wacht voorgesteld die dan uitvoerig bediscussieerd word, interessant! (alsje natuurlijk niet te weinig geslapen hebt de nacht voordien) Iedereen mag vragen stellen en iedereen mag proberen antwoorden, onder leiding van de dokters aanwezig. Ik sta echt versteld van het niveau dat de kameroenese studenten hier hebben! Zij worden vanaf hun vierde jaar in de praktijk gesmeten, en worden ook echt goed onderricht. Op de vergadering worden ze vaak ook flink op de rooster gelegd; zeker 6^de jaars worden verondersteld alles te kennen! Ze moeten ook veel harder werken ook dan wij in België. Hier doen ze 1 wacht op 5; dat wil zeggen: een hele dag werken, een hele nacht werken en dan nóg de dag werken tot 15u30 (ja, van recuperatie hebben ze hier nog niet gehoord, niet bij de dokters, niet bij de studenten). Ze zitten wel altijd met een stuk of 10 studenten samen op de wacht (een mengeling van 4^de-5^de en 6^de jaars) dus tis er best gezellig!

Lumbaalpunctie bij een klein boeleke

Na de sovjet vertrekken wij naar onze dienst: urgences! Het is zo dat alle kindjes die in de fondation toekomen eerst naar de triage gaan: daar worden hun parameters genomen (koorts, gewicht) en beslissen de verpleegsters of ze naar de externe consultaties gaan (de minder zieke kindjes), of naar urgenties. Hoge koorts, pasgeborenen, anemisch of in slechte algemene staat worden altijd naar ons doorgestuurd.

Dienst triage

Overzicht van de urgenties - op een rustig moment :) Er zijn drie onderzoekstafels en dan nog 4 tafels om te consulteren. Iedereen is er door elkaar bezig. Vaak zitten alle tafels vol, met 2 dokters (of stagiars) en 2 patiënten aan 1 tafel, dan is het vaak zoeken achter nog een vrij krukske of een vrije onderzoekstafel

Op de dienst werken we geheel zelfstandig, en dat is het net wat het allemaal zo leerrijk maakt! Je neemt een schriftje van een nieuwe patiënt, zoekt u twee krukken en een hoekje tafel en je roept de patiënt binnen (die onmogelijk rare afrikaanse namen maken dat je soms de verpleger moet laten roepen). Bij elke patiënt doe je een volledige anamnese (heel uitgebreid) en dan het klinisch onderzoek van kop tot teen, erna stel je zelf de diagnose en de behandeling voor. Daarna alles aan een dokter gaan voorstellen; die kijkt alles na, verbetert eventueel en geeft uitleg. Je schrijft alle voorschriftjes en onderzoeken voor. En klaar is kees! Ge leert zoveel bij, als ge helemaal zelf een patiënt kunt afhandelen, heerlijk! Ik voel mij hier echt een ‘doc’, zoals ze u aanspreken :)

Goedele aan het ausculteren yepla. Zie ook mij nieuwe haarcoupe, sjeun he! Ngoeie drie uur bloed zweet en tranen van 3 vrouwen. Voor mij vooral pijjjjnlijk amainie zo trekken dan ze doen! Maar 't resultaat mag er wezen, zo'n kop haar dak nu heb

Mijn klinisch onderzoek zal er heel wat op vooruit gegaan zijn; aangezien de kindjes hier echt wel ziek zijn hebbek al heel wat pathologieën de revue zien passeren. Rode oortjes, piepende en krakende longen (crepitaties en ronchi à volonté), vergrote milten en levers, zware bloedarmoede en sikkelcelanemie, meningitis, allerlei soorten ondervoeding (verschrikkelijk om te zien, waaaarom laten ze het zo ver komen?), kindjes die beginnen convulseren (ik zeg aan een verpleegster ‘l’enfant convulse! Verpleegster zegt doodgewoon ‘ah, ok’, eerst voorschriftje valium schrijven, de ouders moeten het dan gaan kopen en veeeeel te laat wordt dan medicatie toegediend ah frustrerend!!)

Neerslag van mn eerste lumbaalpunctie, jippie!

Praktisch hebbek ook al veel gedaan: ksteek zelf infuzen (en als het in al de armen en voetjes niet gaat, dan stekek hem in de jugularis externa in de hals) en ook al verschillende lumbaal puncties zelf gedaan (zowel bij nieuwgeborenen als bij wat oudere kindjes) Iets waar ik in belgie nooit de kans toe zou hebben!

Op zoek naar een adertje om te prikken! De lumbaalpunctie ervoor was sjans al van den eerste keer gelukt

Ocharme, de adertjes zijn vaak heel moeilijk te zien bij die boelekes, soms worden ze echt tien keer geprikt tegen het er eindelijk inzit. Trouwens veel medelijden hebben ze hier niet met de kindjes. Als ze wat lastig doen tijdens onderzoek worden kindjes gewoon afgedreigd à la ‘Ne pleure pas, ou je vais te piquer!’ ja, vaak gehoord! Maar vaak helpt het natuurlijk geen moer, de dienst is meestal een kakafonie van gebleit. Op den duur maakt ge der u immuun voor- ik dreig ze alles niet af!- en doet ge rustig uw klinisch onderzoek bij een kindje die van ’t begin tot ’t einde u als de verschrikking der verschrikkingen aanziet

Mijn patiënt aan de dokter aan het voorstellen

Onze stage hier was absoluut geen rozengeur en manenschijn, integendeel, tijdens deze stage heb ik helaas vaak de dood tegengekomen. Echt heel heel triestig: ouders die te laat naar het ziekenhuis komen, kindjes die onderweg al gestorven zijn. Ook prematuurtjes hebben hier maar weinig kans op overleven. Keb zelf ook al verschillende kindjes gereanimeerd. Iedere keer zonder succes want ze komen veel te laat binnen- een keertje hadden we een kindje met goede pols een kwartier beademd (zonder dokters in de buurt, gewoon ik en Anne!) tot het kindje wat beter ging. Ik was al blij dat we eens een kindje erdoor hadden geholpen, maar helaas is het ook twee dagen later gestorven op intensieve zorgen. Pff het pakt mij hard zullu, ge mag u vooral niet teveel inleven of ge gaat onderdoor. De dokters hier zijn het al meer gewend; zij stellen het vast, wassen hun handen en gaan weer verder met de patiënt waar ze mee bezigwaren. Ik zit efkes bedremmeld te kijken of er toch geen enkel teken van leven meer te zien is.. dan ook maar met een krop in mijn keel naar de patiënt terug waar ik mee bezig was. De ouders verlaten dan de spoed om dingen te regelen, en het dode kindje blijft dan gewoon nog een halfuur op de onderzoekstafel liggen..

Ons dagje op neonatologie was zó triestig, niet voor gevoelige zielen. De dag begon met een 17-jarig meisje die op spoed toekwam: het eerste kindje van een tweeling was al thuis geboren, veel te vroeg. De grootmoeder stond met het kindje in de hand. Probleem: er was geen plaats meer op dienst neonatologie. Weg en weer gediscussieer, een verpleegster werd erop uit gestuurd om nog eens te gaan polsen. Anne en ik stonden versteld: zagen ze niet dat dit een spoedgeval is, dan ga je toch niet over plaats gaan discussiëren ?? Gelukkig kwam er een professor de dienst binnen, een blik op het borelingske: hup naar neonato en de moeder naar gynaeco om van het tweede te bevallen. Toegekomen op neonato het kindje onderzocht: al gestorven. Het tweede kwam een uurtje later toe op neonato, we hebben het nog kunnen reanimeren (eerste beademingsballon was stuk, de tweede die ze gezocht hadden werkt gelukkig wel), maar 34 weken en tweeling, ’t zag er ook niet zo goed uit. Nadien nog een moeder opgevangen die bevallen was van prematuurke van 30 weken, ze was verkracht gewees: amper 17 jaar en ongewild moeder, helaas niet zo zeldzaam hier. Het kindje was al ferm cyanotisch aan het worden aan de handen en voetjes (dwz zuurstofgebrek). Helaas: er was geen zuurstofmachine meer beschikbaar, ze waren ofwel defect, ofwel lag er al een ander kindje aan: stel u voor! Gelukkig hebben ze er 20 minuten later iets op gevonden (2 kindjes aan dezelfde machine) of het ging ook niet goed afgelopen zijn met het kinneke. Pff zo is het hier, de geneeskunde heeft te lijden onder het gebrek aan middelen, of mensen komen zo laat mogelijk naar het ziekenhuis want dat kost geld, de machines in het ziekenhuis zijn vaker kapot dan functionerend. Het is zo hard, zeker omdat het soms gewoon een kwestie van simpele middelen is om levens te redden..

Mama's en papa's wachten hun beurt af in 't lokaaltje van de triage

Zo kan ik nog efkes blijven doorgaan.. Zoveel triestige verhalen te vertellen; ah over mama’s waar verschillende kindjes van sterven, gewoon omdat ze de taxi niet kunnen betalen om naar het ziekenhuis te komen, ik zag ook een kindje met een waterhoofdje van 69,5 cm, echt gigantisch De mama wist al 3 maanden wat er aan de hand was en dat het kindje moest geopereerd worden, maar geen geld he. Keb enkele keren een mama wat broodnodig geld toegestopt, maar het voelt als een druppel op een hete plaat, daim hadden ze het hier maar net ietske breder allemaal..