29 september

Ons eerste dagje stage in Biyem Assi is zeer goed meegevallen! We zijn gestart op les urgences; meegevolgd met de dokter van dienst. Veel genoteerd; want de medicatie is hier helemaal anders dan in België (qua naam dan toch). Er zijn veel verschillen; bijvoorbeeld wordt er bij koorts àltijd een anti-malariabehandeling gegeven (zelfs al wordt er een andere focus gevonden), omdat het hier zo vaak voorkomt. Ook met antibiotica wordt er heel kwistig omgesprongen. De dokter is ook erg paternalistisch; patiënten durven niet veel tegen te spreken. Hij gaat ook nogal ruw te werk tijdens het klinisch onderzoek, pt worden neergeduwd of rechtgetrokken naargelang noodzaak; en veel pijn in de buik? De handen worden weggeslagen als de pt de nogal ruwe behandeling durft af te weren tsstss! Je merkt ook goed dat de mensen hier echt arm zijn. Soms komen ze terug voor eenzelfde probleem en blijkt dat ze de medicatie die nodig was niet zijn gaan kopen; of ze willen geen dag langer blijven voor hospitalisatie, want het geld is op. Ik geef alvast altijd een paar handschoenen van mij als er nodig zijn; dat spaart hen toch al 500 CFA. Dankzij de otoscoop dat ik meeheb kunnen we nu ook in de oren kijken als het nodig is (anders wordt dat gewoon niet gedaan; want niemand heeft hier een otoscoop in bezit).

Toen we om 15 u (en maar liefst 40 patiënten later) naar huis willen vertrekken barst er natuurlijk een regenbui los; lap, zitten we daar nog vast voor een uur!

njamnjamski, lekkkker fruit als we thuiskomen!

Tegen valavond hebben we nog eens de markt bezocht aan de overkant van ons appartement. Waw; nóg meer chaos ’s avonds dan overdag! Lekker druk, hier en daar flarden afrikaanse muziek, de geur van juist gebakken beignets in de neus,of van ananas of papaya. Je l’aime beaucoup! Erna met Roland nog een ritje gedaan met de auto: sightseeing Yaoundé by night. Spijtig dak geen zwart velleke heb; dan konnek ook lekker op straat rondhangen ’s avonds zoals vele kameroenezen hier doen (voor blanken is het niet veilig genoeg): op straat staan kletsen; nog een of ander kraampje openhouden, of eentje drinken in een van de talrijke cafeetjes (hier drinken ze flessen bier van 0,65 L, en ze gaan rap binnen ze)

30 september

Nieuwe maan!

Dagje verlof!!! Jaja, aangezien de ramadam volgens de maan is afgelopen; groot feest voor de moslims! En blijkbaar profiteert iedereen er hier van mee; geen school voor de kinderen, niet gaan werken voor ons; de ziekenhuizen draaien op wachtartsen zoals in de weekends.
Roland ging ’s morgens tussen 9 en 10 u langskomen om enkele herstellingen aan ons appartement te regelen… na 12 u was hij nog niet gearriveerd. We zijn dan toch het stad ingetrokken en hebben een wandelingetje gemaakt in het centrum; waw, overal kraampjes, ze verkopen er echt alles!

André, een kameroenees die ons bereidwillig hielp bij het afdingen heeft ons de hele namiddag vergezeld. Enkele oorringen voor geen geld gekocht (helaas hebben ze er hier niet echt veel) en vooral onze ogen de kost gegeven. Zoveel mensen op straat, zoveel chaos, getoeter van de taxi’s en flarden muziek; nergens heerst er hier rust.

Tijdens het wandelen krijg je ook vaak een walm uitlaatgassen in je gezicht, de roetfilter hebben ze hier duidelijk nog niet uitgevonden, bwah! We hebben tijdens de hele namiddag 1 blanke en 2 chinezen gezien, we zijn hier dus echt een zeldzaamheid; zelfs in de hoofdstad..
‘s Avonds met de hulp van ons buurmeisje Vanessa komkommerpittensaus gemaakt met vis van de markt en rijst: njammies!

1 oktober

Weer vroeg uit de veren, want stage Urgences in Biyem Assi. Deze keer 46 patiënten gezien, en het was heel warm; nadien wilden we nog terugwandelen naar huis (ipv de taxi), dat was nog eens ruim een uur in de zonnestralen (ietsje langer dan gedacht). Dus kwas ongeveer wel gekraakt bij aankomst thuis.
De stage was interessant; ik krijg precies meer en meer zicht op de behandelingen. Klinisch onderzoek doen we altijd samen; en het was een leuke arts die veel uitleg gaf.
De franse taal spreken valt trouwens ook veel beter mee dan dak dacht. Kkan mij meestal goed uit de slag trekken; mijn grammatica is niet al dat, maar kkrijg wel gezegd wa t ik wilde zeggen. Op het appartement praten we altijd Frans met het Rebekka, aldus oefening genoeg! Op consultaties kunnen de patiënten wel heel stil of vlug praten; maar dan vraag ik achteraf wel wat ze in hemelsnaam gezegd hebben.
’s Avonds was er een kokos uit de boom voor ons appartement gevallen, lekkkkkker! De broer van ons buurmeisje zal binnenkort misschien in de boom klimmen om er nog enkele uit te halen

ons voordeur-huisdiertje!

2 oktober

Halfuurtje vroeger opstaan want het was weer es tijd voor onze ochtendlijke loopsessie. Gelukkig zijn we met twee want anders zou het er nooit van komen ;) ’t doet eigenlijk wel deugd zo op de nuchtere maag gaan lopen, en je bent direct goed wakker. En dankzij Evi Gruyaert zijn we natuurlijk op en top gemotiveerd. Vandaag consultaties meegevolgd met de interniste. Le jeudi worden alle diabetici en hypertensieven samengeroepen, iedereen wordt wekelijks de bloeddruk en glycemie gemeten. Er zat heel veel volk op de binnenplaats dus er is wel een goede opvolging. Wie klachten of vragen heeft mag na de controle nog aanschuiven voor een bezoek bij de doc (normaal verdient ze als specialiste 2000 CFA per consultatie, maar om de drempel laag te houden vraagt ze maar 1000, zoals een algemene arts) . Mensen hebben hier echt moeite om alle medische kosten te betalen; daarom vraagt ze de noodzakelijke onderzoeken gespreid over het jaar aan (lipiden in het bloed, ECG, bezoek aan de oftalmoloog) zodat er meer kans is dat de mensen ze ook effectief laten uitvoeren. HbA1c wordt hier bijna nooit aangevraagd (dit is een courant gebruikte parameter bij ons om suikerziekte op te volgen) want het kost ongeveer een half maandloon voor enkel die test! Enkele dingen zijn hier gelukkig via de staat geregeld: zo is de medicatie voor AIDSpatiënten gratis, en voor de bloedonderzoeken iedere 6 maand moeten ze enkel een forfait betalen. Ook een behandeling voor tuberculose wordt door de staat betaald. Voor de rest zijn ze helaas op zichzelf aangewezen.. We mogen ons echt gelukkig prijzen met ons gezondheidszorgsysteem! Hier sterven er gewoonweg mensen omdat ze een antibioticakuur niet kunnen betalen. moeilijk om te geloven maar zo is de realiteit hier: geen geld is geen behandeling..

Zicht op de spoorweg en een sloppenwijk in 't stad